Wednesday, November 26, 2008

კონიუნქტურის ტყვეობაში





ავტორი: ნინია კაკაბაძე


ჟურნალი "ცხელი შოკოლადი" ნოემბერი 2008


ვარდების რევოლუცია პირველი სიყვარულივით იყო, რომელზე წერაც ყოველთვის ძალიან რთულია. რთულია არ იყო სენტიმენტალური და პათეტიური.... 2003 წლის ნოემბრის მოგონება ყველაზე ძვირფასია, მაშინ პირველად გავაკეთე შეგნებული, გაცნობიერებული არჩევანი. 2003 წლის 2 ნოემბერს ხმა მივეცი სიბნელიდან გამოსვლას, ლიბერალური ფასეულობების გამარჯვებას, დემოკრატიული წყობის ნამდვილ დამკვიდრებას და არა ისე, როგორც ეს საბჭოთა “დემოკრატის” - ედურდ შევარდნაძის ხანაში იყო. ახლაც დარწმუნებული ვარ, რომ რამდენიმე ადამიანს, რომელიც დღეს ქართული პოლიტიკის ამინდს ქმნის, სწორედ ეს სურს: ისეთი სახელმწიფო შექმნან, რომელიც ლიბერალურ-დემოკრატიულ ღირებულებებზე იქნება დამყარებული. მაგრამ საინტერესოა, რატომ არა გვაქვს დღეს ეს ლიბერალურ-დემოკრატიული სახელმწიფო? რატომ ვერ დავდექით ლიბერალიზმის გზაზე? ჩვენ რა შეცდომები დავუშვით? რა ვერ მოვახერხეთ და რატომ?

ვინ ვართ ჩვენ? - ჩვენ ამ ქვეყნის მოქალაქეები ვართ, რომელთაც გვაქვს საშუალება და უნარი არა მხოლოდ ქუჩის მანიფესტაციის, არამედ სხვადასხვა გზებით ხმა მივაწვდინოთ ხელისუფალთ და განვსაზღვროთ, როგორ ქვეყანაში გვინდა ცხოვრება. წარმოდგენა იმაზე, რომ საზოგადოება პოლარიზებულია და მხოლოდ ორ ნაწილად დაიყო - მცდარია. საქართველოში სამოქალაქო საზოგადოება რამდენიმე სეგმეტად არის დაყოფილი. ეს სეგმენტები დაახლოებით ასეთია:

1. საბჭოთა საქართველოში დაფასებული ხელოვანები და მეცნიერები ანუ “ძველი, ინტელიგენცია” (“წითელი ინტელიგენცია” ზ.გამსახურდია). ეს ჯგუფი დაკარგულ პრივილეგიებს და ძველ სტატუსს მისტირის, არა მხოლოდ მატერიალურს, არამედ “პროფესიულს”: სამუშაო ადგილს, თანამდებობას, დაფასებას, საახალწლო ძღვენს - ერთი სიტყვით, ყველაფერ იმას, რაც საბჭოთა წყობამ უანდერძა პოსტსაბჭოთა, დამოუკიდებელ საქართველოს. სამწუხაროდ, ადამიანთა ამ ჯგუფის საპროტესტო რიტორიკა ვერ სცდება “ძველი დიდების” დაბრუნების წყურვილს.

2. შედარებით ახალ სეგმენტს, რომელსაც პირობითად ახალ ინტელექტუალებს დავარქმევ, შეადგენენ ინტელექტუალები და ხელოვანები, რომელნიც სიტყვითა და საქმით ახალი ქართული პოლიტიკის იდეოლოგიას განამტკიცებენ. მათი პრივილეგიები “ძველი ინტელიგენციისაგან” განსხვავებით (ძღვენი, ნობათი, აგარაკი, ავტომობილი...) უფრო მოდერნიზებულ სახეს ატარებს: შემოსავლიანი სამუშაო, საკუთარი თავის რეალიზების საშუალება, კარგი მივლინებები უცხოეთში... ქვეყანა, სადაც მმართველობის ვერტიკალური მოდელია, ახალ ინტელიგენტს ბევრი მოეთხოვება და დამოკიდებულია ხელისუფლების კეთილგანწყობაზე. ამ ახლად ჩამოყალიბებულ ჯგუფს, პროფესიული საქმიანობის პარალელურად, ხელისუფლების ნებისმიერი გადაწყვეტილების ლეგიტიმაცია აკისრია. ამ ჯგუფის უმრავლესობის “არჩევანი” გაცილებით უფრო გულწრფელია, ვიდრე ეს საბჭოთა ეპოქაში იყო.

3. არის კიდევ ერთი ჯგუფი, რომელსაც “დაკარგულებს” დავარქმევ. მისი მდგომარეობა ახალი ხელისუფლების პირობებში არ შეცვლილა. ის ისევ მყარად დგას ძველ ადგილზე და აგრძელებს უშედეგო ღაღადს. ამ ჯგუფს უსაფუძვლოდ არ უწოდებენ “უპასუხისმგებლო ჯგუფს”, რადგან მისი წევრები გაურბიან ნებისმიერ პასუხისმგებლობას და საკუთარი საქმის პარალელურად, მუდმივად აგრძელებენ კრიტიკას, რაც გაცილებით უფრო მარტივია, ვიდრე ნებისმიერი პოლიტიკური იდეოლოგიის თანამოაზრეობა, მისი ლეგიტიმაცია და ბრძოლა თუნდაც არაპოპულარული და, უმეტეს შემთხვევაში, მცდარი იდეებისთვის, როგორც ეს ახალი ინტელექტუალების შემთხვევაში ხდება.
საკუთარ თავს ამ უპასუხისმგებლოთა სეგმენტს მივაკუთვნებ და ვიტყვი, რომ ხშირ შემთხვევაში ჩვენი უმთავრესი შეცდომა, სწორედ “კრიტიკოსის” ყველაზე კომფორტული პოზიცია იყო. ამ პოზიციიდან გამომდინარე, თვითმიზანი სწორედ ხელისუფების კრიტიკა გახდა და არა ყველა მანკიერი ახალი ტენდენციის თუ ძველი ტრადიციისა. სწორედ ეს მიკერძოებულობა აერთიანებს ორ უკანასკნელ სეგმენტს. ერთნი, რომელთაც გადაწყვიტეს თვალი დახუჭონ ხელისუფლების შეცდომებზე და მეორენი, რომელთაც არჩიეს თვალი დაეხუჭათ ხელისუფელების გარეთ - ხალხში, საზოგადოებაში, ეკლესიაში, ოპოზიციაში არსებულ არანაკლებ მძიმე შეცდომებზე. ჩვენ ვერ შევძელით იდეებიის მხარდაჭერა, მიკერძოებულნი გავხდით.

4. მსგავს მდგომარეობაში აღმოჩნდა არასამთავრობო სექტორიც. სამწუხაროდ NGO-ებმაც მხოლოდ ხელისუფლების შეცდომების კრიტიკა დაისახეს მიზნად და თითქმის არ გაუმახვილებიათ ყურადღება სხვა ჯგუფების მიერ ადამიანთა უფლებების შელახვის აშკარა შემთხვევებზე. ბუნებრივია, მხედველობაში მყავს ის არსამთავრობო ორგანიზაციები, რომელნიც ხშირად და საჯაროდ სწორედ ხელისუფლების მიერ შელახულ უფლებებზე საუბრობენ. სამწუხაროდ ის, რაც ვარდების რევოლუციამდე “თავისუფლების ინსტიტუტმა” მოახერხა, ეთნიკური, რელიგიური თუ სექსუალური უმცირესობის წარმომადგენელთა უფლებებისთვის, ზოგადად ადამიანის უფლებებისთვის წარმატებულად ებრძოლა, - ასე ეფექტურად ეს ვერც ერთმა ცალკეულმა არასამთავრობო ორგანიზაციამ და ვერც მთლიანად არასამთავრობო სექტორმა ვერ შეძლო. სამწუხაროდ NGO-ებიც ამ საზოგადოებრივი და აპოლიტიკური კონიუნქტურის გავლენის ქვეშ მოექცნენ.

პირობითად ოთხი ჯგუფი გამოიკვეთა: “ძველი ინტელიგენცია”, “ახალი ინტელექტუალები”, “უპასუხისმგებლოები” და NGO-ები. რასაკვირველია ამ ჯგუფების წევრების ერთი ნიშნის ქვეშ გაერთიანება რთულია. მაგალითად “ახალ ინტელექტუალები” არიან ისეთებიც, ვინც ახალი ხელისუფლების რწმენა თითქმის ფანატიზმის რანგში აიყვანა და კრიტიკული აზროვნების უნარიც დაკარგა. მაგრამ მათი უმეტესობის არჩევანი, დაეხუჭა თვალი ხელისუფლების ყველა მანკიერ ტენდენციაზე, შეგნებული იყო. სწორედ ისინი ახდენენ ხელისუფლების შეცდომების ინტელექტუალურ ლეგიტიმაციას. მათი არჩევანის მიზეზი არ არის ანგარება, მიზეზი იმის რწმენაა, რომ მიზანი ამართლებს საშუალებას. ახალი ინტელიგენციის წარმომადგენლებმა - ფილოსოფოსებმა, ფსიქოლოგებმა, სოციოლოგებმა, ფილოლოგებმა, მწერლებმა, რეჟისორებმა, პოეტებმა... – აღიარეს მაკიაველის პოსტულატი, რომ პოლიტიკაში უნდა დაეყრდნო ძალას და არა მორალს და ერთადერთ მიზნად ძლიერი სახელმწიფოს შექმნა დაისახეს, რომლის ჩამოყალიბების გზაზე მორალური კრიტერიუმები და ადამიანის უფლებების დაცვა, მეორეხარისხოვანი გახდა. მათ სჯერათ და აიღეს პასუხისმგებლობა, რომ სწორედ ამ გზით იქნება მიღწეული მიზანი!

ახლა რაც შეეხება “უპასუხისმგებლოთა” ჯგუფს. მთავარი შეცდომა, მხოლოდ ხელისუფლების შეცდომებზე კონცენტრირებაა. ჩვენ ვთქვით: ახლა არ არის დრო კრიტიკულად შევხედოთ და შევაფასოთ ოპოზიციის მცდარი შეხედულებები, ნაციონალისტიური იდეოლოგია, ხშირ შემთხვევაში ქსენოფობიური რიტორიკა და ა.შ. თვალი დავხუჭეთ საზოგადოებისგან წამოსულ არასწორ მოთხოვნებსა თუ უკმაყოფილებაზე. რიგ შემთხვევებში, როდესაც ქვეყნის ხელისუფლების პოზიცია მისაღები იყო ჩვენთვის, ჩვენ ამ კონიუნქტურის ტყვეობაში აღმოვჩნდით. ჩვენი მოქმედება კონფორმისტული იყო, რადგან ხელისუფლების კრიტიკა და ოპოზიციის რიგ შემთხვევაში, ბნელი, ფუნდამენტალისტური იდეების უკრიტიკოდ დატოვება, - სხვა არაფერია, თუ არა კონფორმიზმი და პოპულიზმი. ამასთანავე, “უპასუხისმგებლოთა” ჯგუფმა უკრიტიკოდ დატოვა საზოგადოება, თუნდაც განაწყენებული “ძველი ინტელიგენცია”, რომელიც უმეტეს შემთხვევაში ბნელ იდეებს ქადაგებს და ფუნდამენტალისტური კუთხიდან უტევს მთავრობას. ერთადერთი, რაც ამ უკანასკნელმა ჯგუფმა მოახერხა, ის გახლავთ, რომ არავის მიემხრო, მაგრამ როდესაც ერთნი გაიძახოდნენ: “ეკლესიებს გვინგრევენ”, მეორენი კი “ენას და სარწმუნოებას გვართმევენო” და ა.შ. და ა.შ. ჩვენ არ ვთქვით, რომ ეს უგუნურებაა და სხვა არაფერი. ერთი სიტყვით, ახალი ინტელექტუალების მსგავსად, ჩვენ ვერ მოვახერხეთ იდეის ერთგულება, რომელიც საერთო მიზნამდე მიგვიყვანს, მიზნამდე, რომელსაც ლიბერალურ-დემოკრატიული სახელმწიფო ქვია.
თუკი მთავარი იდეებისათვის თავისუფალი “ბრძოლა” იქნება და არა ნებისმიერი სახის მიკერძოებულობა, მაშინ შედგება საზოგადოება, რომელსაც გაცილებით უფრო დიდი წონა ექნება, ვიდრე დღეს აქვს. დღეს კი ჩვენ მაქსიმუმს ვითხოვთ ხელისუფლებისგან და გვავიწყდება, რომ ეს ხელისუფლება სწორედ ჩვენი ნაყოფია. ხუთი წლის წინ ჩვენ ვთქვით, რომ გვსურს ქვეყნისა და სახელმწიფოს ახალი მოდელი და ხუთი წლის შემდეგ კი დავინახეთ, რომ განვითარების ამგვარ პირობებში, ჩვენ არათუ ვუახლოვდებით ამ ახალ სახელმწიფოს, არამედ შესაძლებელია, ვშორდებით მას, რაშიც დამნაშავე ყოველი ჩვენთაგანია. თუკი დღეს პოლიტიკოსები - ოპოზიცია, რომელიც ხელისუფლების შეცვლაზე ფიქრობს, ხელისუფლება, რომელიც ძალაუფლების შენარჩუნებაზე ფიქრობს - საზოგადოებამ, პირველ რიგში, საკუთარ შეცდომებზე უნდა იფიქროს და მიხვდეს, რომ ასე გაგრძელება არ შეიძლება.

Tuesday, November 11, 2008

საყოველთაო სასულიერო დიქტატი


ფოტო: ალექსანდრე ბაგრატიონ-დავიდოვი

ნინია კაკაბაძე

ნოემბერი 2008 წელი გაზეთი "24 საათი"

არსებობს ძალადობა, აგრესია, დიქტატი, რომელიც, უმეტეს შემთხვევაში, სახელმწიფოს ძალოვან სტრუქტურებს უკავშირდება. ამ ტიპის ძალადობასა თუ დიქტატზე დღეს ყველგან და, მათ შორის, მედიაშიც საუბრობენ. არის თემა, რომელიც ყველასათვის ერთნაირად დახურულია - ეს არის ქართული მართლმადიდებელი ეკლესია. ხელისუფლება, მას შემდეგ, რაც მან ერთი არაკანონიერად წამოწყებული ეკლესიის მშენებლობა შეაჩერა აჭარის ტერიტორიაზე და ამით ქართული ეკლესიის რისხვა დაიმსახურა, ე.წ. მართლმადიდებლური გავლენის ქვეშ მოექცა. ამის მიზეზი ისიც გახლდათ, რომ ოპოზიციური პარტიების წარმომადგენლებმა, ეს და სხვა რამდენიმე ფაქტი ხელისუფლების წინააღმდეგ ყველაზე ეფექტურ კომპრომატად გამოიყენეს. ამის ყველაზე ნათელი მაგალითი წინასაარჩევნო კამპანია იყო, სადაც ყველა მონაწილე პარტია ჯვრით, ეკლესიით, პირჯვრის გადაწერით, სანთლით, ხატებით და სხვადასხვა მართლმადიდებლური, საეკლესიო ატრიბუტიკით სპეკულირებდა. მათ შორის მოხვდა ნაციონალური მოძრაობაც, რომლის წარმომადგენლებიც დაჟინებით ამტკიცებდნენ - ჩვენ ჭეშმარიტად მართლმდიდებელი ქართველები ვართო. მართლმადიდებლობის დემონსტრირება ყველაზე მყარ, ხელშეუხებლობის და წარმატების გარანტიად იქცა. ამიტომაც...

31 ოქტომბერს ერეკლეს ქუჩაზე ახალგაზრდებმა ჰელოუინის კოსტიუმირებული წვეულება გამართეს. დაახლოებით ღამის პირველ საათზე მათთან სასულიერო პირები და მრევლის წევრები საქადაგებლად მივიდნენ - ჰელოუინი სატანისტური რიტუალია, ახლავე განდევნეთ სატანა და დაიშალეთო! ახალგაზრდებმა ყურად არ იღეს მათი მოწოდება. მათ გართობის გაგრძელება მოინდომეს. ყველაფერი ისე დასრულდა, რომ ახალგაზრდები მღვდლების მორჩილებმა დაარბიეს. მღვდლების თანმხლებმა პირებმა ურჩ მუსიკოსებს ხმის გამაძლიერებელი აპარატურაც დაუნგრიეს - ამას წვეულებაზე დამსწრე ახაგაზრდები აცხადებენ. აქედან გამომდინარე რა შედეგი მიიღეს ღვთისმსახურმა პირებმა? ახალგზრდებს სადამსჯელო მრევლის წევრები მიუქსიეს, აპარატურა დაანგრევინეს და, რაც მთავარია, სატანისტური რიტუალი ჩაშალეს - ერეკლეს ქუჩიდან “სატანა განდევნეს”. აქვე ისიც უნდა ითქვას, რომ ამ ძალადობრივ დაპირისპირებაში, რომელიც სასულიერო პირების მიერ იყო პროვოცირებული, ახალგაზრდები ფიზიკურად დაშავდნენ და ზოგიერთი მათგანი დღესაც ტრავმებს მკურნალობს.

ძალიან რთულია, ამ ერთ კონკრეტულ ფაქტს ერთი სახელი დავარქვათ - ეს არის ძალადობა, დიქტატი, შუღლის გაღვივება, ფუნდამენტალიზმი, სიბნელე და კიდევ ვინ მოთვლის რამდენი რამ. ერთი ცხადია, ამ მოვლენას კავშირი არ უნდა ჰქონდეს ღვთის რწმენასთან, სიყვარულთან, ჰუმანიზმთან. ყველაზე სამწუხარო და შემაშფოთებელი კი ის არის, რომ ძალადობრივი აქტი, რომელიც 31 ოქტომბერს ერეკლეს ქუჩაზე მოხდა, არც ერთმა მედია საშუალებამ არ გააშუქა. “ინტერნიუსის” სტუდიამ ახალგაზრდული გადაცემა “ჩვენი ექსპრესისთვის” სიუჟეტი მოამზადა, მაგრამ ტელეკომპანია “იმედმა” ის ეთერში არ გაუშვა. მასალა, ასე ვთქვათ, დაიბლოკა. მაგრამ აქვე უნდა დავაზუსტოდ, რომ ამ ტიპის ცენზურა არ უკავშირდება რომელიმე პოლიტიკურ ძალას. ეს ტიპური თვითცენზურაა, რომელიც უხილავი დიქტატორისგან მოდის და რომელსაც ეკლესია ჰქვია. თემა ტაბუირებულია და ვინ გაბედავს სასულიერო პირების მიერ პროვოცირებული ძალადობრივი ფაქტის კონსტატირებას?! თუმცა გააჩნია რა რაკურსით გააშუქებთ მომხდარს. ერთ-ერთი ყვითელი გაზეთი მთელ გვერდს უთმობს თემას და გვთავაზობს ტექსტს ამგვარი სახელწოდებით: “სიონთან სატანისტური რიტუალი ჩატარდა?” სათაურში დასმული კითხვის ნიშანი მხოლოდ იმისთვის არის, რომ ინტერვიუების მეშვეობით ამგვარი პასუხი გაეცეს – დიახ, ჩატარდა და ჩვენ ამას წინ აღვუდექით! იმისათვის, რომ ძალადობა უფრო ლეგიტიმური გახდეს დანარჩენი ღვთისმოსავებისათვის, დარბევის მონაწილე და თვითმხილველი ნაამბობის დრამატიზაციას ახდენს: “ქუჩა იყო მთლიანად გადატენილი. ქალები იყვნენ ფაქტობრივად შიშვლები, რომლებსაც თეთრი, გამჭვირვალე მოსასხამი ემოსათ, თორემ იყვნენ თავიდან ბოლომდე შიშვლები. ერთი ქალი მახსოვს, რომელიც სცენაზე ცეკვავდა და არაფერი არ ეცვა. მოცეკვავეები იყვნენ ნარკოტიკული ან ფსიქოტროპული ნივთიერებების ზემოქმედების ქვეშ და გვეუბნებოდნენ კიდეც, თქვენ ხომ ღვინოს სვამთ და ჩვენ ექსტაზით ვერთობითო”. თვითმხილველის ნაამბობი არ იკმარა ინტერვიუერმა და კომენტარი მართლმადიდებელ ეკლესიასთან არსებულ არასამთავრობო ორგანიზაცია “მართლმადიდებელ მშობელთა კავშირის” თანათავმჯდომარესაც სთხოვა, რომელმაც ამბავი კიდევ უფრო მეტად გააფერადა: “აბსოლუტურად შიშველი ქალები სცენაზე ცეკვავდნენ, ხოლო პირდაპირ მიწაზე მიდიოდა სექსუალური აქტი და ეს ხდებოდა ხალხის თვალწინ”... ამგვარ მტკნარ სიცრუესა და ეროტიკული წარმოსახვის პროდუქტს ერთი მოტივი აქვს - კიდევ ახალი აგრესიისა და ძალადობის პროვოცირება მოახდინოს.

სიტყვა ძალიან რომ არ გაგვიგრძელდეს, დასასრულს ვთქვათ - ამგვარი ფუნდამენტალისტური, ბნელი რელიგიური ჯგუფები მსოფლიოს თითქმის ყველა ქვეყანაში არსებობს. მაშინ, როდესაც 2006 წელს კანის საერთაშორისო ფესტივალზე კინოფილმი “და ვინჩის კოდი” გამოვიდა, საპრემიერო დღეს ზედ წითელ ხალიჩასთანაც მოვიდნენ ხის ჯვრებით შეიარაღებული, ანაფორის მსგავს კაბებში ჩაცმული მორწმუნეები და მდუმარედ გააპროტესტეს სატანისტურ ფილმად შერაცხული “და ვინჩის კოდი”. შესაძლებელია მათთაც აქვთ სურვილი, რომ ხის ჯვრები თავში ურტყან მაყურებელს, მაგრამ მათ ქმედებას კანონი არეგულირებს. და თუკი სადმე რომელიმე ფანატიკოსი ფიზიკურ შეურაცხყოფას მიაყენებს იდეოლოგიურად დაპირისპირებულ ოპონენტს, ის კანონის წინაშე აგებს პასუხს და, რაც მთავარია, მედიის საშუალებით ამგვარი ფაქტი შუქდება, როგორც კრიმინალი - არ აქვს მნიშვნელობა, რომელი რელიგიური კონფესიის თუ სარწმუნეობის მიმდევარია. საქართველოში კი რელიგიური ექსტრემისტები ხელშეუხებელნი არიან და მათი ქმედება ან ისეთი სახით შუქდება, როგორც ეს გაზეთმა “ალიამ” წარმოგვიდგინა, ან ისე იბლოკება, როგორც ეს ტელეკომპანია “იმედზე” მოხდა. ყოველივე ზემოთქმულის მიხედვით, შეგვიძლია ვირწმუნოთ, რომ საქართველოში დღეს ყველაზე აქტიური - ჭეშმარტად მართლმადიდებლური, ეკლესიური დიქტატია, რომელსაც ყველა ერთად ექვემდებარება - პოლიცია, ხელისუფლება, მედია, საზოგადოება...

სწორედ ამიტომ კიდევ ერთი ინტრიგა გაათამაშა ტელეკომპანია “ივერიის” ხელმძღვანელმა, ბატონმა გიორგი ანდრიაძემ. ცოტა ხნის წინ საპატრიარქოს ტელეარხი მაუწყებლობისათვის საზოგადოებრივი ტელევიზიის “მეორე არხს” ითხოვდა. ახლახან გამოცხადდა, რომ “მეორე არხი” პოლიტიკურ ტელევიზიად იქცა. ამის შემდეგ “ივერიის” ხელმძღვანელობამ უკმაყოფილების წერილი თითქმის ყველა გაზეთის მეშვეობით გაავრცელა, შემდეგ “ივერიის” მაუწყებლობა შეაჩერა და ახლა ამგვარად აშანტაჟებს სახელმწიფოს - საეკლესიო არხი უსასხსრობის გამო წყვეტს მაუწყებლობას, რადგან უჭირს კერძო არხისათვის განკუთვნილი გადასახადების დაფარვა... ახლა შეგროვდება ხელმოწერები სახელწოდებით: “დაგვიბრუნეთ საპატრიარქოს არხი” და “პოლიტიკური არხი” გარდაიქმნება “საეკლესიო არხად”. ყველაზე რთული ხომ ეს არის - წინ აღუდგე მართლმადიდებელი ეკლესიისა და მისი მრევლის ნება-სურვილს?!

P.S. აგრეთვე აუცილებლად იხილეთ

გაზეთი "ალიას" პუბლიკაცია: http://i35.tinypic.com/eu0chk.jpg

სტუდია "ინტერნიუსის", გადაცემა "ჩვენი ექსპრესის" სიუჟეტი, რომელიც არ გავიდა ეთერში:

http://www.youtube.com/user/internewsgeorgia